CONCERT REVIEW

Yep. Na een winterstop van een kleine twee weken, zonder live-music, of bijna zonder, konden we eindelijk terug aan de slag. Om het zo maar eens te noemen. Rust roest. Ook als het om je hobby gaat. We trokken dus vrolijk fluitend naar onze eerste gig van het jaar. En blij toe dat we het Café BP eindelijk eens konden gaan aan den lijve ondervinden, want daar was het dat Ruby Dee & The Snakehandlers neerstreken voor hun tweede concert van een vrij lange reeks in onze Belgische clubs. Surfing Airlines organiseert deze tournée , verzorgt als van gewoonte ook de P.A. en het transport van de band naar de clubs. Deze eerste kennismaking met den BP viel al meteen in onze smaak. Gezellige bruine keet, bikers more than welcome, dat is duidelijk. Zelf biker zijnde, verbaast het me dus des te meer, hier nog nooit beland te zijn. Achter het café is er een zaaltje, net groot genoeg voor het beoogde doel. Een goeie klank voelt er zich thuis en ik ook. Naast het podium had Ruby Dee haar winkeltje al opgesteld. Naast CD’s waren er ook de obligate T-shirts en hemden met opdruk van de band te koop, maar ook kousen en onderbroeken. Deze laatste heb ik niet gepast. Cowboys zijn blijkbaar niet erg groot geschapen. De hemden waren van prima kwaliteit en eigenlijk spotgoedkoop, dankzij de nog steeds devaluerende dollar. Maar best ook , in deze soldenperiode. Genoeg geluld, over naar de ernstige zaken des levens. Onze reden van bestaan: de muziek!

Dat er in Seattle, Washington, niet enkel een vruchtbare voedingsbodem voor grunge- groepen bestaat, bewijzen deze Snakehandlers. Misschien zijn we het niet zo gewoon dat een countryband van de noordelijkste westkust van de States komt, maar dat doet in elk geval niets af aan de authenticiteit van deze band. Hun CD’s dragen uitsluitend eigen werk en ook live brachten ze hier negentien eigen songs op vijfentwintig. Dit eigen werk kan best aarden naast het werk van Hank Williams, Johnny Cash, Patsy Cline, etc….dat ze ook wel eens willen vertolken.

Ze begonnen met de opener van hun nieuwe CD. “Who Is She ?” verwoordde ook meteen de vraag die op onze lippen brandde. Wie is deze Ruby Dee ? Uiterst vriendelijk, en toch geen dametje om mee te sollen, had ik zo de indruk. In een vroeger leven was ze nog truckdriver. Als ze in de States nog meer van zulke truckers hebben, ga ik daar weldra wat hitch-hiken. “It’s a Great Life” van Hank Williams werd op ons losgelaten. Aardige versie. Helemaal in Ruby Dee stijl. De eerste set is zeer zwaar ge-country-fied, en Ruby die met allerlei gebaartjes en heupwiegen à la Los Putas –GoGoGirls, het publiek trachtte in te palmen. Ze heeft wel wat van een actrice anno 1956. We kregen nog drie covers te horen, de rest was eigen werk. “Alcohol of Fame” van The Spurs, “Route 66” van Bobby Troup, wat wil je als ex-trucker, en oh verrassing “Make It Last” van The Beat Farmers. Dat nummer had ik nog ergens op een LP van deze jongens staan. Gezocht en teruggevonden in mijn collectie. Een zeldzame plaat van The Beatfarmers van 1985. Hoogtepunten van deze eerste set , die hoofdzakelijk uit nummers van de laatste CD “North of Bakersfield” bestond, waren het reeds eerder genoemde “Who Is She” met zeer veel rockabilly-content, “Something Bad”, het betere country-nummer met fraai gitaarspel van Jorge ‘Telecaster’ Harada. Bending the B like it has to be (bend). “So Long” ook, een op een bluesprogressie geschoeide countrynummer, met halfgesproken brug, springt eruit. “Make It Last” van The Beat Farmers, ook met die blues-onderbouw maar gitaristiek met countryfranjes versierd. Den eersten time werd beeëindigd met “Walkin’ Lie” dat ook de voornoemde CD afsluit, en een grand écart van Ruby Dee, en dat zonder in twee te scheuren.

In de pauze probeerde Ruby mij alsnog een hemd aan te smeren. Maar te klein is te klein, het spande om de schouders. En aangezien ik nog niet van plan ben te gaan krimpen…   Jorge toonde mij zijn telly. Deze is gewapend met een frontale B-bender, net onder de brug gemonteerd en bedienbaar met de pink, zodat je moeiteloos kan verder picken terwijl je ‘bend’. Gedaan met trekken aan de gitaarstrap, gedaan met hipshotten, gedaan met die verminkende routings achteraan in de body van je gitaar om het bendingmechanisme aan te brengen.
Onze  Seattlenaars vinden dat Belgen nogal wat afdrinken, en het nog goed kunnen verdragen ook. Zelf zijn ze ondertussen, op drie dagen nog maar hier te lande, al verlekkerd op de betere artisanale bieren.

De tweede set werd toepasselijk ingezet met “I Will Always Return” van Ruby, met nasale stem ingezongenen deltaslide-achtige gitaar van Jorge. De ritmesectie had er duidelijk schik in, Sean stond op en neer te springen, daarbij vervaarlijk met zijn Fenderbas zwaaiend en Kipp imiteerde door middel van rimshots een snelle soeplepel-percussie. In deze tweede set stond rock hoog in het vaandel. Up-tempo nummers volgden mekaar op met gitaar-, drum- en basssolo’s. Het kon niet op. The Snakehandlers waren in overdrive geschakeld. Jorge bewees dat hij naast excellent gitaarspelen ook nog een aardig potje kan zingen. Zet daarnaast ook nog het surfgeluid van deze song in het voetlicht en je weet hoe het er aan toe ging. “4500 Saturdays” had die mariachi-feel met zich, op en top mex. Ook de drummer en bassist mochten nog eens voluit hun ambachtelijkheid tonen. Met “18 Wheels “ een roadmovie euhh..song van Atomic Deluxe reden ze hun tweede en laatste set uit. Geen bisnummers, maar met ruim tweeuur op het podium en vijfentwintig songs van het allerbeste allooi mag je niet te gulzig zijn.

Ruby vertrouwde me toe dat ze een reserve hebben van nog eens zoveel nummers, zodat ze avond na avond een afwisselende show kunnen brengen. Wie er hier in café BP of voordien niet bij was heeft nog meerdere opportuniteiten om deze voortreffelijke band aan het werk te zien. Consulteer onze agenda elders op deze website. Ze komen zeker ergens bij U in de buurt. In het andere geval zijn ze een verplaatsing zeker waard.

The Snakehandlers are :

Bedankt ook aan Big Chief Mark and crew van café BP voor het magnifieke onthaal in hun gezellige stek. Voor ons alweer “one more place to be”.

Adios amigos. Hasta la vista.

witteMVS